The Tale of the Two Ms

Excursion Date: September 2021

วันสัญจร: กันยายน 2564

In true pandemic fashion, we celebrated this year’s long Labor Day weekend by staying at home. 😐 To make it a little more enjoyable, we decided to splurge on two special meals out at where we think are two of the very best restaurants in the area. 😊

ปีนี้เราฉลองหยุดยาววันแรงงานด้วยการพักผ่อนอยู่บ้านตามอัธยาศัยสไตล์โควิด 😐 แต่เพิ่มความพิเศษกว่าวันหยุดสุดสัปดาห์ทั่วไปด้วยการไปตระเวนหาของอร่อยกินตามร้านอาหารใกล้บ้านกัน 😊

Joel and I had a long discussion about the risk of indoor dining when concerns of the delta variant started to emerge in the news a few months ago. Initially, we went back to just getting takeouts again for a while (since outdoor dining wasn’t really an option amidst this intense NC summer heat 🥵). Lately, we have ventured back to eating out again since most sources seem to confirm that COVID risk for fully vaccinated people has proven to remain relatively low.

ตอนที่ข่าวเรื่องเชื้อไวรัสสายพันธุ์เดลต้าเริ่มดังใหม่ๆ เราจับเข่าคุยกันแล้วตกลงว่าจะเลิกกินข้าวนอกบ้านไปซักพัก เพื่อความปลอดภัย แล้วกลับมาสั่งอาหารกินกันที่บ้านแทน (เพราะอากาศที่นี่ร้อนจับใจ 🥵 ไม่สามารถออกไปกินที่ร้านแล้วนั่งข้างนอกได้) แต่หลังจากที่ฟังดูแล้วหลายกระแสยังคงเห็นตรงกันว่าสำหรับคนที่ฉีดวัคซีนครบแล้วไม่จำเป็นต้องวิตกกังวลกันมากนัก พักนี้เลยเริ่มกลับไปกินข้าวที่ในร้านกันใหม่

We started off the weekend with a nigiri omakase meal at M Sushi in downtown Durham. We have been big fans of Chef Michael Lee ever since he was still running the sushi line at Sono in downtown Raleigh. After our first visit there, shortly after we moved back to the area in 2013, Sono became the holy grail of the lackluster sushi scene here… Until Chef Mike Lee went and opened up M Sushi in Durham, that is! 😆 Since then, his restaurant empire has grown to include 3 more locations, one of which I’ll cover later in this post.

เราไปเริ่มตะลุยกินกันที่ร้าน M Sushi ที่ดาวน์ทาวน์เมือง Durham เป็นอันดับแรกเมื่อคืนวันศุกร์ เราสองคนเป็นแฟนพันธุ์แท้ของเชฟ Michael Lee มาตั้งแต่ตอนที่แกยังทำอยู่ที่ร้าน Sono ที่ดาวน์ทาวน์เมือง Raleigh หลังจากที่ไปลองกินซูชิที่นั่นกันเป็นครั้งแรกตอนที่ย้ายกลับมาที่นี่ใหม่ๆช่วงปลายปี 2013 นับแต่นั้นมาถ้าอยากกินซูชิก็จะต้องไปที่ Sono เพราะลองที่อื่นมาหมดแล้วไม่มีใครสู้ได้ซักเจ้า จนกระทั่งเชฟแกไปเปิดร้าน M Sushi นี่แหละ 😆 จากบัดนั้นมาจนบัดนี้มีร้านในเครือตระกูล M เพิ่มมาอีกถึงสามร้านด้วยกัน โพสต์นี้จะพาไปชิมอาหารญี่ปุ่นสองสไตล์ของเชฟเกาหลีท่านนี้กัน

Both of us had our very first nigiri omakase experience together at Sushi Zo in LA, almost 10 years ago. Since then, we have been forever spoiled and unable to go back to enjoying regular sushi rolls ever since. 😓 Things got hard when we first moved back here to NC. Fortunately, we found Sono! And later on, M Sushi has become our goto spot whenever we crave for sushi.

เราสองคนได้มีโอกาสลิ้มลองซูชิสไตล์โอมากาเสะกันเป็นครั้งแรกที่ร้าน Sushi Zoใน LA เมื่อเกือบสิบปีก่อน หลังจากนั้นก็ไม่สามารถกลับไปกินซูชิแบบโรลธรรมดาๆประสาชาวบ้านได้อีกเลย 😓 ตอนย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆประเด็นนี้เป็นปัญหาหนักมาก เพราะไม่สามารถไปกินซูชิที่ไหนได้ จนกระทั่งโชคดีมาเจอร้าน Sono นี่แหละ และหลังๆมามี M Sushi มาให้พึ่งพาได้อีกราย

As always, we both just went for the nigiri omakase meal, which includes 12-15 different pieces of nigiri sushi, served chef’s choice style. The idea is that the chef will decide what’s best to serve you, based on whatever freshest catches they have for the day. Typically, these include bluefin tuna, mackerel, sea trout, salmon, yellowtail, scallop or squid, and eel, just to name a few.

มาที่นี่ทีไรสั่งกันอยู่อย่างเดียวคืออาหารชุด nigiri omakase ซึ่งเป็นข้าวปั้นสไตล์นิกิริจำนวน 12-15 ชิ้น เสิร์ฟแบบตามใจเชฟ คือประมาณว่าวันนั้นที่ร้านได้ปลาอะไรสดๆมาก็จะเอามาขึ้นเมนู ซึ่งเปลี่ยนไปไม่ซ้ำแต่ละวัน แต่ส่วนใหญ่ก็จะมีปลาทูน่า ซาบะ ปลาเทราท์ แซลมอน ฮามาจิ หอยเชลล์ ปลาหมึก หรือปลาไหล สลับเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป

Each piece is served, one by one, as soon as the chef is finished making them, with the announcement of what they are when they arrive in front of you. The pickled ginger is there to ‘cleanse your palate’ in between each bite. Normally, everything has been seasoned perfectly the way the chef intends to serve it including a touch of soy sauce, so theoretically you would not need to add anything to it, but they do give you a side of wasabi, just in case you prefer more. 🙄

เชฟทยอยปั้นมาเสิร์ฟทีละชิ้นๆ คือเสร็จปุ๊บก็เข้าปากปั๊บ ไม่มีสดๆไปกว่านี้อีกแล้ว ตอนเอามาเสิร์ฟเค้าก็จะบอกเราว่าที่กำลังจะกินนี่คือปลาอะไร กินเสร็จคำนึงก็มีขิงดองเตรียมไว้ให้ล้างปากก่อนชิมชิ้นต่อไป ปรกติแล้วเชฟจะทาซอสกับแต้มวาซาบิมาให้เสร็จสรรพ ไม่จำเป็นต้องจิ้มหรือเติมอะไรทั้งนั้น แต่เค้าก็มีก้อนวาซาบิเตรียมไว้เผื่อใครเผ็ดไม่พอ 🙄

We ordered an extra bite of uni from Hokkaido, just because I had been craving it. 😋 And, as part of the omakase, they always serve a handroll, and piece of tamago at the very end. We left with a full and happy belly, as we always do! 😌

เที่ยวนี้เราสั่งหอยเม่นจากฮอกไกโดมาเพิ่มกันคนละคำ เพราะอยากมานาน 😋 อาหารชุดนี้ทุกครั้งจะตบท้ายด้วยเทมากิหนึ่งชิ้น ตามด้วยไข่ม้วนหวานอีกหนึ่ง เป็นอันสิ้นสุดรายการ คืนนั้นกินกันไปแค่นี้ก็อิ่มอร่อยสมใจ 😌

The following night, we drove back out to Durham again, to try another creative offering from Chef Mike Lee. M Tempura is based on the same omakase idea, but instead of nigiris, we have tempura served on the plate! 🤯

คืนต่อมาเราขับรถกลับไปที่ Durham กันอีกรอบ แต่คราวนี้มีจุดหมายอยู่ที่อีกร้านในเครือเดียวกันที่ M Tempura ซึ่งใช้คอนเซ็ปต์เดียวกันกับเมนูซูชิ แต่เปลี่ยนมาเสิร์ฟเทมปุระกันแทน 🤯

This was our very first time dining here. We had been wanting to come for a while now, but couldn’t resist just going to M Sushi every time we came to Durham. This time, we were determined to try it, so we made reservations back to back so we didn’t have any excuses. 😛 They have three different omakase options on the menu to pick from, as well as some a la carte dishes. We opted to go with the traditional style, because the other two sounded like they were going to be way too much food. 😓

ร้านนี้เล็งกันมานานมากแต่ไม่มีโอกาสได้มาซักที เพราะขับรถมาถึง Durham ทีไรก็อดไม่ได้ต้องไปกินที่ M Sushi ทุกที คราวนี้ตั้งใจจะมาลองให้จงได้เลยจองโต๊ะไว้ติดกันสองวันซ้อน จะได้เปลี่ยนใจไม่ได้ 😛 ที่นี่เค้ามีเมนูอาหารชุดให้เลือกอยู่สามรายการ รวมทั้งมีอาหารจานเดียวด้วย คราวนี้เราตกลงเลือกเมนูเทมปุระสไตล์ดั้งเดิม เพราะอีกสองชุดเทียบกันแล้วมีรายการอาหารเรียงไว้ยาวเกือบสองเท่าตัวได้ ดูแล้วเกรงว่ากินหมดคงจะอิ่มอืดกันเกินไป 😓

We started off with a bowl of salad, and a plate of salmon crudo each.

เริ่มต้นกันด้วยสลัดหนึ่งชาม และปลาแซลมอนดิบสไตล์ครูโดมาให้เรียกน้ำย่อย

Then, moving on to the main course, they brought us a tray that includes a bowl of white rice, a bowl of dipping sauce with a ball of grated daikon radish, sea salt, two different dishes of pickled vegetables, and an empty plate for the tempura, yet to come. I wasn’t sure what the silver fishy thing was at first, but upon closer inspection, I realized it was a very fancy lemon juicer with a lemon wedge in it! 😆

จากนั้นจึงเป็นคิวของชุดเทมปุระ เค้าเอาถาดมาเตรียมให้ก่อน โดยมีข้าวสวยหนึ่งชาม น้ำจิ้มหนึ่งถ้วยพร้อมหัวไชเท้าบด เกลือป่น ผัดดองรวม และมีจานเปล่ามาเตรียมไว้สำหรับชิ้นเทมปุระที่จะทยอยมาเสิร์ฟ ส่วนไอ้ปลาสีเงินๆในรูปนั่นตอนแรกดูไม่ออกว่าคืออะไร พอหยิบขึ้นมาดูใกล้ๆถึงๆได้รู้ว่าเป็นที่บีบน้ำมะนาวแบบไม่ต้องจับให้เปื้อนมือนั่นเอง 😆

The tempura pieces then started to arrive, one or two at a time, over the course of the next half hour or so. Starting off with two different types of shrimp, followed by okra, shitake mushroom, maitake mushroom, seabass, salmon, eggplant, scallop, and summer squash. Everything was cooked to perfect doneness, but Joel though it was still a little oily, compared to the tempura we had in Japan. 🙄

เทมปุระทยอยกันออกมาทีละชิ้นสองชิ้น กว่าจะครบใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงได้ เริ่มด้วยกุ้งสองชนิด กระเจี๊ยบ เห็ดหอม เห็ดไมตาเกะ ปลากะพง ปลาแซลมอน มะเขือยาว และบวบฝรั่ง ทุกอย่างเค้าทอดมาแบบสุกกำลังพอดี รสชาติใช้ได้ แต่คุณสามีติว่ายังอมน้ำมันไปหน่อย ไม่อร่อยเหมือนกับที่เราไปกินมาที่ญี่ปุ่น 🙄

Once we were done with the tempura course, they brought out a little spoon of palate cleanser, which was lime sorbet topped with lime zest.

เสร็จจากชุดเทมปุระเค้าเอาไอศครีมรสมะนาวโรยหน้าด้วยผิวมะนาวขูดฝอยมาเสิร์ฟกันคนละคำเล็กๆเพื่อให้ล้างปากก่อนจะไปต่อกันที่รายการต่อไป

Then, we moved on to the end of the meal, which included a choice of either udon or soba noodle soup, followed by ginger ice cream. Joel opted for the soba while I went with the udon, so we got to try both. We each maintained our choice was superior, so we just tried one bite of the other’s then went back to finish our own. 😆 It did not look like a lot of food, but we were completely stuffed by the time the dessert came. 🥴

คอร์สอาหารคาวชุดสุดท้ายเป็นหมี่น้ำซึ่งเค้าให้เลือกระหว่างเส้นโซบะหรืออุด้ง คุณสามีขอเป็นโซบะ เราเลยเอาเป็นอุด้ง จะได้ได้ลองทั้งสองอย่าง สรุปว่าชิมแล้วต่างคนต่างชอบอย่างที่ตัวเองเลือก เลยไม่ต้องแย่งกัน 😆 อาหารดูแล้วเหมือนไม่เยอะ แต่กว่าจะกินหมดก็อิ่มตื้อกันพอดี เกือบจะไม่มีที่เหลือไว้สำหรับของหวาน 🥴

The ginger ice cream, however, turned out to the quite the star of the entire meal! 😍 It was so perfectly scrumptious Joel couldn’t resist asking if they would sell that to us separately. Turned out we weren’t the only one asking! 😆 Our awesome waitress, Claire, made sure to include a little togo side of the ginger sugar sprinkle, so we could recreate the perfect serving at home when we got back! 🥰

รายการสุดท้ายคือไอศครีมรสขิง ชิมไปคำแรก จากที่ท้องอิ่มไม่มีที่กลายมามีที่เหลือเฟือทันที 😍 นอกจากจะซัดหมดจนไม่เหลือซักหยดแล้ว ยังติดใจจนต้องถามเค้าว่ามีขายให้เอากลับบ้านมั๊ย ปรากฎว่าคงมีหลายคนถามถึง เค้ามีเตรียมไว้ขายเป็นกระปุกเรียบร้อย 😆 บ๋อยใจดีอุตส่าห์แพ๊คน้ำตาลรสขิงกลับบ้านมาไว้ให้โรยหน้าแบบเดียวกับที่เค้าเสิร์ฟที่ร้านอีกด้วย 🥰

Pandemic Pit Stop: Lizard Lick ‘n’ Wendell

On a cloudy weekend in June, we headed over to Wendell, a small outskirt triangle town that is about a 30 minute drive east of where we live. We started off with a quick hike at Turnipseed Nature Preserve. The forecast originally said rain, but then it changed to no rain… 🤔 By the time we left, it really looked like the sky was getting ready to dump down on us. We proceeded anyway with our fingers crossed, but brought along our rain jackets, just in case! 🙄

โปรแกรมออกนอกบ้านต้านโควิดประจำเดือนมิถุนาที่ผ่านมาเราไปเที่ยวกันที่เมือง Wendell ซึ่งตั้งอยู่ทางตะวันออกของที่นี่ ขับรถไปใช้เวลาครึ่งชั่วโมงเท่านั้น เริ่มต้นด้วยการไปเดินป่าที่ Turnipseed Nature Preserve ตอนแรกพยากรณ์บอกว่าฝนจะตก แล้วก็มาเปลี่ยนเป็นไม่มีฝน 🤔 ถึงได้ตัดสินใจไปกัน แต่ก่อนออกจากบ้านฟ้าอึมครึมมากเลยชักไม่แน่ใจ เลยติดเอาเสื้อกันฝนไปด้วยดีกว่า 🙄

The parking lot was empty when we got there. There was one other guy that was leaving right when we pulled in. He kindly reminded us to apply our bug spray before heading off! 😬 The kiosk at the trailhead was fully stocked with different brochures as well as maps for the park, which was very handy since we didn’t have time to do any research before arrival. 😝

ไปถึงลานจอดรถโล่งเชียว มีรถจอดอยู่แค่คันเดียวเท่านั้น ตอนเราลงจากรถเห็นลุงกำลังกลับมาขึ้นรถพอดี แกอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดีว่าอย่าลืมฉีดยากันยุงก่อนออกเดินทาง 😬 ป้ายประชาสัมพันธ์ที่ต้นทางมีตู้ใส่ใบปลิวให้ความรู้อยู่หลายขนาน รวมทั้งแผนที่บอกรายละเอียดที่จัดไว้ให้บริการเพียบพร้อม ซึ่งก็พอเหมาะพอดี เพราะเราไม่ได้แปลนกันเอาไว้ล่วงหน้า 😝

This was by far one of the best well-maintained parks we have ever seen! The sandy gravel trails were nice and wide. The park consists of a few very short trails interconnecting with each other. We started off with the Lupine Loop Trail since it was closest to the parking lot.

พาร์คแห่งนี้เป็นเขตสงวนพันธุ์พืชที่ได้รับการดูแลไว้อย่างดีที่สุดเท่าที่เคยเจอมา ทางเดินของเค้ากว้างขวางเดินสะดวก และสะอาดสะอ้านไม่มีที่ติ มีทางสั้นๆอยู่ไม่กี่เส้น แต่ตัดต่อถึงกันหมด เราเริ่มต้นกันที่เส้น Lupine Loop ซึ่งอยู่ใกล้กับลานจอดรถที่สุด

Then, we took Boulder Trail to Gin Branch Creek Trail, before going on over to Meadow Loop Trail and then back to the parking lot via Gin Branch Creek Trail again. There were clear signs indicating the turnoff for each separate trail. The entire hike was just such a breath of fresh air, very straightforward from start to finish. There was no need for trail markers of any sort, since it was just one very distinct path the whole way. There were multiple signs you can scan along the way to get information about specific species of trees you spot on the route.

หลังจากเดินครบรอบ เราเลี้ยวไปที่เส้น Gin Branch Creek จากนั้นจึงต่อไปที่เส้น Meadow Loop เดินวนจนสุดวงแหวนแล้วจึงวกกลับตามเส้น Gin Branch Creek กลับมาที่รถ ป้ายบอกทางของเค้าปักไว้ชัดเจนทุกแยก มาเดินที่นี่ได้บรรยากาศที่แตกต่างจากที่ไปเดินป่ากันตามปรกติ เหมือนมาเดินเล่นสูดอากาศบริสุทธิ์ซะมากกว่า ค่อยๆเดินไปไม่ต้องกลัวหลง แถมยังมีป้ายตามทางที่สามารถสแกนเพื่อเรียนรู้รายละเอียดเกี่ยวกับต้นไม้นานาพันธุ์ที่ขึ้นอยู่ในบริเวณนี้อีกด้วย

Wildlife spotting! 😆

เจอสัตว์ป่ากลางทาง 😆

We clocked in at 2.12 miles which took us less than 45 minutes. Overall, a perfectly easy and pleasant hike that felt more like a stroll in the park! 😆 Best of all, it never actually rained on us!

วันนั้นเดินกันชิลด์ๆ สิริรวมระยะทางแล้วได้ 2.12 ไมล์ หรือประมาณ 3 กิโลครึ่งได้ ใช้เวลาแค่ 45 นาทีเท่านั้น เดินเสร็จรู้สึกผ่อนคลายกำลังดีไม่มีเหงื่อ เพราะอากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนแท้ๆ 😆 แต่โชคดีที่ไม่เจอฝนถล่มใส่

On the way out, we stopped by for a photo op at Kioti Tractor. I had spotted this cool transformer-like sculpture on the way to the beach during one of our trips and always wanted to come check it out. It was a lot cooler up close! 😍 The entire thing was made from tractor parts, and sits right out in front of their main building.

ออกจากพาร์คมาไปแวะถ่ายรูปกันที่บริษัท Kioti Tractor คราวที่แล้วระหว่างทางไปเที่ยวทะเลเกิดตาดีไปเห็นเจ้าหุ่นยนต์ตัวนี้จากบนฟรีเวย์ ยังสงสัยว่าคืออะไรหนอ เหมือนยกมาวางจากหนังญี่ปุ่น เลยตั้งใจว่าถ้าผ่านมาแถวนี้อีกจะต้องมาแวะดูให้เห็นเป็นบุญตา คราวนี้เลยได้โอกาสพอดี มาเห็นใกล้ๆ ถึงได้รู้ว่าเค้าทำมาจากชิ้นส่วนต่างๆของรถแทรคเตอร์นั่นเอง บริษัทนี้เดิมเป็นของเกาหลี แล้วมาสร้างสำนักงานใหญ่ในอเมริกาอยู่ที่นี่ ที่สาขาในเกาหลีเค้าก็มีหุ่นอย่างนี้ตั้งไว้เฝ้าประตูหน้าเหมือนกัน 😍

We took a detour to the little town with a big name – Lizard Lick. 😅 At a Cashpoint ATM machine right outside of Lizard Lick Swift Mart, the town namesake sits atop its roof to greet visitors with a hanging tongue! 🤣

ก่อนถึงดาวน์ทาวน์เมือง Wendell เราขออ้อมไปแวะเมืองชื่อแปลก Lizard Lick 😅 ซึ่งตั้งอยู่ติดกัน ที่ตู้เอทีเอ็มหน้าร้านขายของชำกลางเมืองแห่งนี้ เค้ามีกิ้งก่ายักษ์เป็นสัญลักษณ์ของเมืองตั้งเด่นอยู่บนหลังคาแลบลิ้นแผลบๆคอยทักทายผู้คนที่สัญจรไปมา 🤣

Right next door at Lizard Lick Towing & Recovery, there is a sign post with a entire collection of NC towns with equally unique names. 😆

ติดกันเป็นบริษัทรับลากรถชื่อ Lizard Lick Towing & Recovery ซึ่งมีป้ายบอกแสดงระยะทางสู่เมืองอื่นๆในรัฐนี้ที่ต่างก็มีชื่อแปลกแหวกแนวไม่แพ้กัน 😆

After that, we headed back to downtown Wendell, stopping first to admire ‘The World’s Largest Tobacco Hornworm’ mural.

จากนั้นเราไปแวะชมภาพจิตรกรรมฝาผนังที่มีป้ายบอกไว้ชัดเจนว่าเป็น ‘หนอนใบยาสูบที่ตัวใหญ่ที่สุดในโลก’

Then over to Bearded Bee Brewing Company where we enjoyed some freshly brewed alcoholic beverages in a very trendy establishment. Their outdoor seating section offers a view of the Wendell Bee Mural. And a very cool vintage car!

ตบท้ายด้วยเบียร์เย็นๆจาก Bearded Bee Brewing Company ตึกเค้าดีไซน์ไว้ซะเก๋ไก๋ทั้งด้านในและด้านนอก ที่นั่งจิบเบียร์ด้านนอกของเค้ามีวิวสวยๆให้ชมเป็นภาพเพ้นท์ลายธรรมชาติ แถมนั่งๆอยู่ยังมีรถยนต์รุ่นคุณปู่ขับมาจอดไว้ให้ชมกันถึงตรงหน้าอีกด้วย

For lunch, we grabbed a few tasty offerings from the Barone Meatball Company food truck, which was parked right outside.

ส่วนมื้อกลางวันเราได้ชิมเมนูอร่อยๆจากร้านอาหารเคลื่อนที่ Barone Meatball Company ซึ่งมาเปิดให้บริการอยู่ที่ลานจอดรถหน้าร้านพอดี

We had such a great time in Wendell that day and hope to come back and visit again soon! 😍

สรุปว่าวันนั้นเราประทับใจกับเมือง Wendell กันมาก และหวังว่าจะได้มีโอกาสแวะมาเยี่ยมเยือนกันใหม่ในโอกาสหน้า 😍

Pandemic Pit Stop: Picture-Perfect Pittsboro

We spent one cold dreary Saturday back in February visiting nearby Pittsboro and surrounding towns. This small but charming area has a few spots that are quite near and dear to our hearts. Besides being the place where Miss Mia, our second fur baby was adopted from, it was also where Joel and I officially met for the first time, ages ago! 😊

บ่ายวันเสาร์เมื่อปลายเดือนกุมภาตอนต้นปี เราขับรถไปเที่ยวกันที่เมือง Pittsboro และบริเวณใกล้เคียง ละแวกนี้มีหลายแห่งที่มีความสำคัญกับครอบครัวน้อยๆของเรา เพราะนอกจากจะเป็นที่ที่เราไปรับอุปการะคุณเมีย น้องแมวน้อยเบอร์สองของบ้านมาเลี้ยงแล้ว ที่นี่ยังเป็นที่ที่คุณสามีกับเราได้พบปะกันอย่างเป็นทางการเป็นครั้งแรกตั้งแต่สมัยเมื่อครั้งกระโน้น 😊

We started the trip down memory lane with the place where we first met as bridesmaid and groomsman at our good friends’ wedding back in 2008. Fearrington Village is a popular wedding venue in the area. Not only do they have pretty cows and goats grazing in an idyllic pasture out front, but you can also find boutique shops, an inn, a spa, and a couple of places to grab a bite while you are there. There is even a few of the infamous Vollis Simpson‘s whirligigs out on display too!

เริ่มต้นรำลึกความหลังกันด้วย Fearrington Village ซึ่งเป็นสถานที่จัดงานแต่งงานของเพื่อนสนิทจากสมัยมหาลัย ซึ่งได้จัดแจงให้เราสองคนมาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวและเพื่อนเจ้าสาวในงานเมื่อปี 2008 จนเป็นที่มาของตำนานรักข้ามทวีปของสองเรา 😜 ที่นี่เป็นที่จัดงานเลี้ยงยอดฮิตของบริเวณนี้ นอกจากจะมีทุ่งหญ้าเขียวขจีที่มีฝูงวัวและแพะหน้าตาไฮโซคอยเล็มหญ้าแบบชิลด์ๆให้แขกเหรื่อมาถ่ายรูปด้วยแล้ว ยังมีร้านบูติคน่ารักๆไว้ให้เดินช้อปปิ้งแก้เบื่อ มีโรงแรมขนาดเล็กแต่หรูให้นอนเล่นชมวิวสวยๆ มีสปาไว้คลายเครียด รวมทั้งมีกังหันลมจากวัสดุเหลือใช้ฝีมือคุณ Vollis Simpson นักศิลปกรรมชื่อดังมาตั้งไว้ให้ชมตรงทางเข้าอีกด้วย

Next stop was Clyde Jones’ Critter Crossing, a quirky collection of wooden carved ‘critters’ and whimsical paintings which can be found decorating the artist’s home and front yard. This former mill worker had no formal arts training, but loved to create beautiful pieces of arts, which he then gave away to people. His lovely designs can be found all over town in neighbors and friends’ yards in Bynum, NC.

จากนั้นเราไปแวะกันที่ Clyde Jones’ Critter Crossing ซึ่งเป็นบ้านของคุณ Clyde Jones พนักงานโรงสีที่โด่งดังจากการนำเอาท่อนไม้มาประกอบเป็นสิงสาราสัตว์นานาชนิดด้วยความสร้างสรรค์ส่วนตัว บ้านน้อยของแกประดับประดาไปด้วยผลงานศิลปะสีสันสะดุดตามากมาย หลังจากที่ไม่เหลือที่ตั้งโชว์ในบริเวณบ้านตัวเองแล้ว แกยกเอางานฝีมือที่เหลือไปบริจาคให้เพื่อนบ้าน จนทุกคนนำมาตั้งโชว์กันเต็มเมือง Bynum เล็กๆแห่งนี้

From there, we headed over for a short hike at Lower Haw River Trail. Before the hike, we parked by Bynum Bridge, a pedestrian bridge crossing Haw River that features very cool graffiti art all over it.

ตามธีมศิลปะมากันที่สะพานข้ามแม่น้ำ Haw River ซึ่งอยู่ถัดไปไม่ไกล ที่นี่ศิลปินสมัครเล่นนับไม่ถ้วนแห่กันมาใช้พื้นสะพานคนข้ามแห่งนี้เป็นผืนผ้าสเปรย์ลวดลายสร้างสรรค์กันตามใจอยาก

A short walk led us over to the parking lot at the trailhead. There was more street art for us to see along the way.

จากสะพานเดินมาไม่ไกลเป็นที่จอดรถของเส้นทางเดินป่า Lower Haw River Trail ซึ่งเราตั้งใจมาเดินกัน ระหว่างทางมีผลงานศิลปะสวยๆไว้ให้ชมกันอีกไม่ขาดสาย

We spent quite a bit of time looking for the actual trail once we got there. 😓 It wasn’t very clear where it was and we kept walking around and around trying to find it. After getting turned around from a few different dead ends, we finally located the trailhead right where this metal flower stood!

ไปถึงเดินวนหาต้นทางอยู่นานกว่าจะเจอ 😓 ป้ายเค้าก็ไม่ได้ช่วยเลย เดินไปทางนึงก็ตัน อีกทางก็พาลงน้ำ สุดท้ายเห็นคนเดินมาถึงเดินตามเค้าจนได้เจอต้นทางอยู่ที่ตรงดอกไม้เหล็กที่เห็นในรูปนี่เอง

The trail itself was very wet! 😆 It hugged along Haw River pretty much the entire way we traveled. The river appeared to be at capacity and even overflowed into our paths in a few spots. We walked as far as we were comfortable, until we reached a spot where it would take quite an effort to wade over the muds and puddles. That’s when we decided to just turn around and head back.

ทางเส้นนี้วันนั้นที่ไปแฉะมาก 😆 พาเราเดินเลียบแม่น้ำ Haw River ไปตลอดสาย ตัวแม่น้ำเต็มปริ่มจนล้นลงมาท่วมทางเป็นบางส่วน เราเดินไปจนประมาณว่าลุยไม่ไหวแล้วถึงได้หันหลังเดินกลับ

We clocked in at 1.7 miles, which took us about 45 minutes or so. It was a short but pretty hike. The entire trail was supposed to be 7.3 miles, out and back. If we are ever back this way at some point when it’s not so wet, we would like to be able to try to hike the entire trail!

วันนั้นเดินกันไปได้แค่ 1.7 ไมล์ หรือประมาณไม่ถึง 2.73588 กิโลดี สั้นแต่สวย จริงๆแล้วทางเส้นนี้ถ้าเดินกันจนสุดไปกลับจะประมาณ 7.3 ไมล์ ถ้าได้ผ่านมาแถวนี้อีกเอาไว้จะมาเดินให้ครบ หวังว่าคราวหน้ามาจะไม่แฉะเท่านี้ 😛

After the hike, we went to check out downtown Pittsboro. Most of the shops there were still closed due to the lockdown at the time. Two of the main highlights there were Circle City Books & Music, which has this cool mural on the side featuring books by local NC authors, and French Connections, a cute shop with many colorful home decor and gift selections.

เสร็จจากเดินป่าเราไปแวะเดินเล่นกันต่อที่ย่านดาวน์ทาวน์ของเมือง Pittsboro ช่วงนั้นร้านรวงยังคงปิดกันตรึมเพราะพิษโควิด ร้านนึงที่ตั้งใจมาชมก็คือ Circle City Books & Music ซึ่งเอาผนังด้านนอกมาเพ้นท์ซะเก๋ไก๋เป็นรูปหนังสือต่างๆที่เขียนโดยนักเขียนที่มีบ้านเกิดอยู่ในรัฐนอร์ทแคโรไลน่า อีกร้านที่เดินถ่ายรูปได้เพลินๆก็คือร้าน French Connections ซึ่งมีของตกแต่งบ้านน่ารักๆวางเรียงรายไปทั่ว

Last but not least, since it was right there, we stopped by for a quick drink at Fair Game Beverage Company, which was featured recently in this previous post, before heading home.

ก่อนกลับขอแวะไปจิบดริ๊งค์เย็นๆที่ Fair Game Beverage Company ซึ่งเคยนำมาเสนอกันไปทีนึงแล้ว เพราะไหนๆก็ต้องขับรถผ่านอยู่แล้ว 😛

Pandemic Pause: Hiking at Uwharrie

Trip Date: December 2020

วันสัญจร: ธันวาคม 2563

On our last day in Asheboro, we stopped by to hike at Uwharrie National Forest. We had been eyeing this trail for years, having spotted the signs for it every time on our way to Charlotte, but never found a good time to actually make a stop, until now! 🥳

วันสุดท้ายก่อนกลับจากเมือง Asheboro เราแวะไปเดินป่ารอบสุดท้ายกันที่ Uwharrie National Forest ที่นี่เล็งกันมาหลายปี เวลาขับรถไปกลับเมือง Charlotte ทีไรต้องผ่านทุกที เห็นทีไรก็ว่าต้องหาเวลามาลองเดินกัน แต่ไม่เคยได้ฤกษ์ดีซักที จนมาเที่ยวนี้นี่แหละ 🥳

I heard about Pisgah Covered Bridge and wanted to stop by to take a look at this historical spot, which is one of the two remaining such bridges in the state of North Carolina. The bridge crosses the West Fork Branch of the Little River and was built at the low low price of $40 back in 1911! 😆

ก่อนมาอ่านเจอว่าสะพานข้ามแม่น้ำ Pisgah Covered Bridge แห่งนี้เป็นสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ เพราะเป็นสะพานข้ามแม่น้ำที่มีหลังคาคลุมหนึ่งในจำนวนที่เหลืออยู่แค่สองแห่งในรัฐนี้ เลยตั้งใจไว้ว่าต้องแวะมาดูกัน สะพานนี้ทอดข้ามแม่น้ำ Little River ด้านฝั่งตะวันตก สร้างขึ้นเมื่อปีค.ศ. 1911 ด้วยค่าใช้จ่ายเพียง 40 ดอลล่าร์เท่านั้น 😆

Joel looked at the trail map beforehand and said we could just hike the Uwharrie Trail from here, which was what we set out to do. We followed the path right next to the bridge and braced ourselves for the long hike… Imagine our surprises when it led us back to the bridge in just under five minutes! 🤣

คุณสามีไปดูแล้วบอกว่าเราสามารถเริ่มเดินป่าจากจุดนี้ไปเจอกับทางสายหลักของที่นี่ได้ พอถ่ายรูปสะพานเสร็จเราก็เตรียมตัวออกเดินทางกันอย่างเต็มที่ เห็นมีทางราดยางอย่างดีอยู่ข้างๆสะพานยังนึกในใจว่าแหมเค้าทำไว้ซะดีเชียว เดินไปไม่ถึงห้านาทีเงยหน้าขึ้นมาเจอสะพานหน้าตาคุ้นๆ อ้าวก็ไอ้สะพานอันเดิมเมื่อกี๊นี่นา 🤣

Workout shot for our short short hike! 😆

เดินระยะสั้นซะจนคุณ apple watch ก็งงเหมือนกัน 😆

We looked left and right but couldn’t find any other trails nearby. Finally, we had to resort to plan B, which was to drive all the way to the other side of the forest to Joe Moffitt Trailhead. From there, we took the trail north, heading towards King Mountain.

หันซ้ายหันขวาเดินวนอยู่หลายรอบก็ไม่เห็นเจอทางอื่น สรุปแล้วเลยต้องไปแผนสำรองคือขับรถไปอีกฝั่งของพาร์คไปเริ่มต้นที่เส้นทางเดินป่า Joe Moffitt กันแทน จากที่นั่นเรามุ่งหน้าขึ้นเหนือไปยังยอดเขา King Mountain

The trail was pretty well marked, with big white color blazes, which normally would be the hardest to spot, but the ones here were pretty big so we didn’t really have any trouble with them. I recently went hiking with a couple of non-hiker friends and realized that maybe I should share a couple of small tips that’s pretty common knowledge among avid hikers, but might not be as obvious for a novice. When you see a single blaze, it means you should continue straight along the same path. But when you notice a double blaze, it means there is a turn in the trail at that spot. Different color blazes signal that you are switching from one trail to another. My non-hiker friends were quite impressed with my basic hiking skills when I mentioned these to them. 😇

ทางที่นี่มีหมุดบอกทางสีขาว ซึ่งปรกติจะดูยากหน่อย เพราะมันกลมกลืนไปกับลายไม้ แต่ของที่นี่เค้าเพ้นท์ไว้อันโต เลยหาไม่ยากเหมือนที่อื่น เมื่อไม่นานมานี้ได้มีโอกาสไปเดินป่ากับเพื่อนซึ่งไม่ใช่นักเดินป่ามืออาชีพอย่างเรา 😎 เลยนึกขึ้นได้ว่าเราควรจะอธิบายเคล็ดลับเกี่ยวกับเจ้าหมุดบอกทางในป่าพวกนี้ซักหน่อย คนที่เดินป่าบ่อยๆจะรู้กัน แต่ถ้าคนที่ไม่คุ้นส่วนใหญ่จะไม่รู้ว่าหมุดอันเดียวหมายความว่าให้ตรงไปทางนี้เรื่อยๆ แต่ถ้าเจอหมุดคู่แปลว่าเป็นทางเลี้ยว ส่วนหมุดสองสีคือเป็นสัญลักษณ์ว่าเรากำลังเริ่มเปลี่ยนทางจากเส้นนึงไปอีกเส้นนึง เพื่อนเราประมาณว่าซูฮกกับทักษะการเดินป่าขั้นพื้นฐานของเรามาก 😇 แต่จริงๆแล้วคือก็รู้อยู่เท่านี้แหละ พอไปวัดไปวาได้ไม่หลง 😆

It was mostly typical winter scenes with bare branches along the way, but we did get a peek of bright green mosses every now and then. The day was cold, with temperature hovering in the low 40s the entire day.

วิวที่นี่ก็เป็นต้นไม้ใบโกร๋นตามสไตล์ป่าหน้าหนาว แต่ก็พอมีหญ้ามอสเขียวขจีให้ได้เห็นอยู่ประปราย วันนั้นอากาศค่อนข้างเย็น ประมาณ 40 องศาฟาเรนไฮต์หรือประมาณ 4-5 องศาเซลเซียสตลอดทาง

We made it up to the highest point of the Uwharrie at King Mountain, elevation 1,020 feet!

ในที่สุดก็ตะกายขึ้นไปถึงยอดเขา King Mountain กันจนได้ ที่นี่เป็นจุดสูงสุดของพาร์คนี้ ความสูงอยู่ที่ 1,020 ฟุต

Took a little detour on an offshoot trail towards campsite number 7. There was a plaque commemorating the building of the site, along with grills for cooking convenience.

แวะทางแยกเข้าไปดูแคมป์เบอร์เจ็ด เค้ามีป้ายบอกที่มาของทำเลที่ตั้งและผู้มาก่อสร้าง แถมมีเตาบาร์บีคิวไว้ให้ปิ้งย่างอาหารกันตามสะดวก

There was an old gold mine along the way. Things got a little confusing here as this large flock of birds were swarming right above our heads. They were so loud it was quite terrifying. 😱 We got disoriented and went a bit off course, but fortunately were able to realize our mistake pretty quickly before turning back on the right path.

ขากลับเดินผ่านเหมืองทองเก่า เดินเลยมาหน่อยเจอฝูงนกบินอยู่เหนือหัวเสียงดังมาก ตอนแรกตกใจไม่รู้ว่าเสียงอะไร ชะเง้ออยู่ซักพักถึงได้รู้ว่าเป็นนก ไม่เคยได้ยินเสียงนกดังขนาดนี้มาก่อน 😱 ส่องดูกันจนเดินหลงไปอีกทาง ดีที่ไปไม่ไกลมารู้ตัวถึงได้เดินกลับมาถูกทางกันได้

We clocked in at 4.38 miles, which took us almost 2.5 hours. Quite a bit of elevation gain because of that climb up the mountain! 😓

วันนั้นเดินกันไป 4.38 ไมล์หรือประมาณ 7 กิโล ใช้เวลาทั้งหมดสองชั่วโมงครึ่ง รวมทั้งที่ต้องปีนขึ้นเขา กับที่ไปเดินหลงกันอยู่พักใหญ่ 😓

We had the Chicken Salad Chick leftovers when we got back to the car.

กลับมาถึงรถมีเสบียงรอไว้เรียบร้อย เป็นแซนด์วิชไก่จาก Chicken Salad Chick ที่กินเหลือมาจากเมื่อวาน

Spotting the last barn quilt of Randolph County before heading home!

ตาดีไปเจอลายผ้าโรงนาอันสุดท้ายก่อนกลับบ้าน

Check out my other posts from the same trip here:

อ่านโพสต์อื่นจากทริปเดียวกันได้ที่นี่:

Saturday Hike: A Cool Day at Carolina North Forest

This weekend, we found ourselves without any plan for the first time in over a month, so we decided to take advantage of the relatively nice weather before the summer heat here gets too unbearable… 😣 Carolina North Forest was one of the viable options that had come up the last time we were looking for a place to hike in Chapel Hill. We went with the Piedmont Nature Trails back then, so this time we thought we’d give this UNC urban sanctuary a try.

สุดสัปดาห์นี้พอมีเวลาว่างเป็นครั้งแรกในรอบเดือน อากาศกำลังดีไม่ร้อนจัด เลยต้องฉวยโอกาสไปเดินป่ากันก่อนที่อุณหภูมิจะพุ่งฉิวกันไปกว่านี้ 😣 คราวที่แล้วตอนหาทำเลมาเดินที่เมือง Chapel Hill เคยคิดว่าจะมาที่ Carolina North Forest กัน แต่สุดท้ายตัดสินใจเลือกไปที่ Piedmont Nature Trails แทน คราวนี้เลยได้ฤกษ์มาเปลี่ยนบรรยากาศกันที่ป่าใหญ่ใจกลางเมืองในอาณาเขตบริเวณมหาวิทยาลัย UNC

I have never been here before. Joel, on the other hand, had come biking here with his brother back during college days. We almost bailed, since it felt almost like it would be too hot 🥵 when we first stepped out in the sun, even though the Weather App said it was 75 degrees… 🤔 But it has been several weeks since we last hiked and we really wanted to get one in, so we decided to just ‘drive there and see’. 🙄

ที่นี่เราเองไม่เคยมา แต่คุณสามีเคยมาปั่นจักรยานกับพี่ชายสมัยเรียนอยู่มหาลัย ตอนแรกออกจากบ้านมาเจอแดดจ้า 🥵 เกิดลังเลกันเล็กน้อย พยากรณ์อากาศบอกไว้ว่า 75 องศาฟาเรนไฮต์ (ประมาณ 25 องศาเซลเซียส) ก็จริง แต่พอยืนกลางแดดแล้วรู้สึกร้อนกว่านั้นหลายเท่า 🤔 แต่จริงๆก็ไม่ได้เดินป่ากันมาหลายอาทิตย์แล้ว เลยตัดสินใจว่าลองขับรถไปดูทำเลดูก่อนค่อยว่ากัน 🙄

We took the Crow Branch Overlook Loop counterclockwise from the Locust parking lot. It was a dirt track, and quite heavily rooted in parts, but well maintained.

ไปถึงดูท่าทีแล้วน่าจะโอเค ทำเลดูร่มรื่นใช้ได้ เลยออกเดินทางกันไปตามเส้นทางเดินป่า Crow Branch Overlook Loop วนทวนเข็มนาฬิกาเริ่มต้นจากลานจอดรถ Locust ทางที่นี่เป็นทางดิน มีรากไม้กระจัดกระจายค่อนข้างเยอะ เลยต้องเดินระวังไม่ให้สะดุด

There were numbered signs along the trail to let you know you were on the right track. We started off with number 20 and counted down to 15 before we cut over to number 8 and made it all the way back to 1. This effectively shortened the entire trail by about half or so.

ตามทางมีป้ายบอกเบอร์ไว้อย่างชัดเจน เราเริ่มต้นกันที่เบอร์ 20 นับถอยหลังไปจนถึงเบอร์ 15 แล้วจึงตัดกลับไปที่เบอร์ 8 แล้ววนกลับมาจนเจอเบอร์ 1 ซึ่งได้ระยะทางประมาณครึ่งค่อนของทางเต็มๆพอดี

This place is a proper forest. 😄 Once we started off on the trail, we got enveloped in this nice cool shade almost immediately. The full coverage remained with us the entire way. The trees were lush and green, which was such a nice change of scenery from the bare winter branches we had gotten used to seeing everywhere over the last several months.

ป่าที่นี่มีต้นไม้ร่มรื่น เดินเข้าไปปุ๊บรู้สึกได้ทันทีว่าอากาศเย็นลงหลายองศา มีร่มไม้เป็นเงากันแดดให้เดินกันได้สบายๆตลอดทาง วิวร่มใบเขียวขจีเห็นแล้วชื่นใจ ให้ความแตกต่างไปจากวิวต้นไม้โกร๋นๆที่ชินตามาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา

The trail took us by a decent sized lake, around spot marker number 4.

ทางตัดผ่านทะเลสาบเล็กๆใกล้กับป้ายเบอร์ 4

We clocked in at 2.92 miles in a little over an hour. Overall, a really nice relaxing hike. We look forward to coming back here to explore the rest of this trail and the others at some point in the near future!

เดินกันไปทั้งหมดเกือบ 3 ไมล์ หรือประมาณ 4 กิโลครึ่ง เกือบๆ 5 กิโลได้ คราวหน้าตั้งใจกลับมาเดินให้ครบเส้นนี้ และอยากไปลองเส้นอื่นๆดูบ้าง

Somebody lost their key on the trail… Hopefully they had a spare! 😬

ไม่รู้กุญแจใครมาหล่นทิ้งไว้ 😬

Pandemic Pause: Rainy Day at NC Zoo

Trip Date: December 2020

วันสัญจร: ธันวาคม 2563

A visit to the North Carolina Zoo was a no-brainer on our Getaway Asheboro trip since it was located literally almost right next to the outpost! At night, we heard animal howls and cries from our cabin, which further confirmed our proximity to this awesome spot. 😆

ไปถึงเมือง Asheboro ทั้งทีก็ต้องแวะไปเที่ยวสวนสัตว์รัฐนอร์ทแคโรไลน่ากันซักหน่อย ไม่งั้นเค้าจะว่าไปเสียเที่ยว โดยเฉพาะเห็นทำเลที่ตั้งซึ่งอยู่ติดกับที่พักเราพอดิบพอดีเชียว ใกล้กันขนาดที่ว่าตอนกลางคืนได้ยินเสียงสิงสาราสัตว์ต่างๆเห่าหอนให้นอนฟังกันแบบเพลินๆ 😆

We checked the weather forecast right before we left and were well aware that it was going to be a rainy day. However, the zoo required ticket reservation prior to arrival due to their COVID-19 protocols. So, we decided to take the chance and reserved our tickets for the 12:30 pm time slot, fully prepared to abandon them if the rain wouldn’t let off by then. 🙄

ก่อนไปเช็คพยากรณ์อากาศดูก่อนแล้วว่าวันนั้นฝนตกแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่เผอิญว่าเวบไซต์ที่สวนสัตว์ประกาศไว้ว่าต้องจองตั๋วก่อนไปถึงจะเข้าชมได้ตามระเบียบยุคโควิด เราคิดสะระตะดูแล้วตัดสินใจกันว่ายอมเสี่ยงจองตั๋วรอบเที่ยงครึ่งไว้ละกัน ถ้าฝนหยุดก็ไป ถ้าไม่หยุดก็ยอมอด 🙄

Fortunately for us, it was perfect timing! The parking lot was deserted when we arrived at the zoo at our appointed time right when the rain died down to barely a drizzle.

ปรากฎว่าโชคดีแท้ไปถึงฝนหยุดเกือบสนิทพอดี๊พอดี ลานจอดรถกว้างขวางมีรถจอดอยู่แค่ไม่กี่คัน