Pandemic Pause: Hiking at Uwharrie

Trip Date: December 2020

วันที่เดินทาง: ธันวาคม 2563

On our last day in Asheboro, we stopped by to hike at Uwharrie National Forest. We had been eyeing this trail for years, having spotted the signs for it every time on our way to Charlotte, but never found a good time to actually make a stop, until now! 🥳

วันสุดท้ายก่อนกลับจากเมือง Asheboro เราแวะไปเดินป่ารอบสุดท้ายกันที่ Uwharrie National Forest ที่นี่เล็งกันมาหลายปี เวลาขับรถไปกลับเมือง Charlotte ทีไรต้องผ่านทุกที เห็นทีไรก็ว่าต้องหาเวลามาลองเดินกัน แต่ไม่เคยได้ฤกษ์ดีซักที จนมาเที่ยวนี้นี่แหละ 🥳

I heard about Pisgah Covered Bridge and wanted to stop by to take a look at this historical spot, which is one of the two remaining such bridges in the state of North Carolina. The bridge crosses the West Fork Branch of the Little River and was built at the low low price of $40 back in 1911! 😆

ก่อนมาอ่านเจอว่าสะพานข้ามแม่น้ำ Pisgah Covered Bridge แห่งนี้เป็นสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ เพราะเป็นสะพานข้ามแม่น้ำที่มีหลังคาคลุมหนึ่งในจำนวนที่เหลืออยู่แค่สองแห่งในรัฐนี้ เลยตั้งใจไว้ว่าต้องแวะมาดูกัน สะพานนี้ทอดข้ามแม่น้ำ Little River ด้านฝั่งตะวันตก สร้างขึ้นเมื่อปีค.ศ. 1911 ด้วยค่าใช้จ่ายเพียง 40 ดอลล่าร์เท่านั้น 😆

Joel looked at the trail map beforehand and said we could just hike the Uwharrie Trail from here, which was what we set out to do. We followed the path right next to the bridge and braced ourselves for the long hike… Imagine our surprises when it led us back to the bridge in just under five minutes! 🤣

คุณสามีไปดูแล้วบอกว่าเราสามารถเริ่มเดินป่าจากจุดนี้ไปเจอกับทางสายหลักของที่นี่ได้ พอถ่ายรูปสะพานเสร็จเราก็เตรียมตัวออกเดินทางกันอย่างเต็มที่ เห็นมีทางราดยางอย่างดีอยู่ข้างๆสะพานยังนึกในใจว่าแหมเค้าทำไว้ซะดีเชียว เดินไปไม่ถึงห้านาทีเงยหน้าขึ้นมาเจอสะพานหน้าตาคุ้นๆ อ้าวก็ไอ้สะพานอันเดิมเมื่อกี๊นี่นา 🤣

Workout shot for our short short hike! 😆

เดินระยะสั้นซะจนคุณ apple watch ก็งงเหมือนกัน 😆

We looked left and right but couldn’t find any other trails nearby. Finally, we had to resort to plan B, which was to drive all the way to the other side of the forest to Joe Moffitt Trailhead. From there, we took the trail north, heading towards King Mountain.

หันซ้ายหันขวาเดินวนอยู่หลายรอบก็ไม่เห็นเจอทางอื่น สรุปแล้วเลยต้องไปแผนสำรองคือขับรถไปอีกฝั่งของพาร์คไปเริ่มต้นที่เส้นทางเดินป่า Joe Moffitt กันแทน จากที่นั่นเรามุ่งหน้าขึ้นเหนือไปยังยอดเขา King Mountain

The trail was pretty well marked, with big white color blazes, which normally would be the hardest to spot, but the ones here were pretty big so we didn’t really have any trouble with them. I recently went hiking with a couple of non-hiker friends and realized that maybe I should share a couple of small tips that’s pretty common knowledge among avid hikers, but might not be as obvious for a novice. When you see a single blaze, it means you should continue straight along the same path. But when you notice a double blaze, it means there is a turn in the trail at that spot. Different color blazes signal that you are switching from one trail to another. My non-hiker friends were quite impressed with my basic hiking skills when I mentioned these to them. 😇

ทางที่นี่มีหมุดบอกทางสีขาว ซึ่งปรกติจะดูยากหน่อย เพราะมันกลมกลืนไปกับลายไม้ แต่ของที่นี่เค้าเพ้นท์ไว้อันโต เลยหาไม่ยากเหมือนที่อื่น เมื่อไม่นานมานี้ได้มีโอกาสไปเดินป่ากับเพื่อนซึ่งไม่ใช่นักเดินป่ามืออาชีพอย่างเรา 😎 เลยนึกขึ้นได้ว่าเราควรจะอธิบายเคล็ดลับเกี่ยวกับเจ้าหมุดบอกทางในป่าพวกนี้ซักหน่อย คนที่เดินป่าบ่อยๆจะรู้กัน แต่ถ้าคนที่ไม่คุ้นส่วนใหญ่จะไม่รู้ว่าหมุดอันเดียวหมายความว่าให้ตรงไปทางนี้เรื่อยๆ แต่ถ้าเจอหมุดคู่แปลว่าเป็นทางเลี้ยว ส่วนหมุดสองสีคือเป็นสัญลักษณ์ว่าเรากำลังเริ่มเปลี่ยนทางจากเส้นนึงไปอีกเส้นนึง เพื่อนเราประมาณว่าซูฮกกับทักษะการเดินป่าขั้นพื้นฐานของเรามาก 😇 แต่จริงๆแล้วคือก็รู้อยู่เท่านี้แหละ พอไปวัดไปวาได้ไม่หลง 😆

It was mostly typical winter scenes with bare branches along the way, but we did get a peek of bright green mosses every now and then. The day was cold, with temperature hovering in the low 40s the entire day.

วิวที่นี่ก็เป็นต้นไม้ใบโกร๋นตามสไตล์ป่าหน้าหนาว แต่ก็พอมีหญ้ามอสเขียวขจีให้ได้เห็นอยู่ประปราย วันนั้นอากาศค่อนข้างเย็น ประมาณ 40 องศาฟาเรนไฮต์หรือประมาณ 4-5 องศาเซลเซียสตลอดทาง

We made it up to the highest point of the Uwharrie at King Mountain, elevation 1,020 feet!

ในที่สุดก็ตะกายขึ้นไปถึงยอดเขา King Mountain กันจนได้ ที่นี่เป็นจุดสูงสุดของพาร์คนี้ ความสูงอยู่ที่ 1,020 ฟุต

Took a little detour on an offshoot trail towards campsite number 7. There was a plaque commemorating the building of the site, along with grills for cooking convenience.

แวะทางแยกเข้าไปดูแคมป์เบอร์เจ็ด เค้ามีป้ายบอกที่มาของทำเลที่ตั้งและผู้มาก่อสร้าง แถมมีเตาบาร์บีคิวไว้ให้ปิ้งย่างอาหารกันตามสะดวก

There was an old gold mine along the way. Things got a little confusing here as this large flock of birds were swarming right above our heads. They were so loud it was quite terrifying. 😱 We got disoriented and went a bit off course, but fortunately were able to realize our mistake pretty quickly before turning back on the right path.

ขากลับเดินผ่านเหมืองทองเก่า เดินเลยมาหน่อยเจอฝูงนกบินอยู่เหนือหัวเสียงดังมาก ตอนแรกตกใจไม่รู้ว่าเสียงอะไร ชะเง้ออยู่ซักพักถึงได้รู้ว่าเป็นนก ไม่เคยได้ยินเสียงนกดังขนาดนี้มาก่อน 😱 ส่องดูกันจนเดินหลงไปอีกทาง ดีที่ไปไม่ไกลมารู้ตัวถึงได้เดินกลับมาถูกทางกันได้

We clocked in at 4.38 miles, which took us almost 2.5 hours. Quite a bit of elevation gain because of that climb up the mountain! 😓

วันนั้นเดินกันไป 4.38 ไมล์หรือประมาณ 7 กิโล ใช้เวลาทั้งหมดสองชั่วโมงครึ่ง รวมทั้งที่ต้องปีนขึ้นเขา กับที่ไปเดินหลงกันอยู่พักใหญ่ 😓

We had the Chicken Salad Chick leftovers when we got back to the car.

กลับมาถึงรถมีเสบียงรอไว้เรียบร้อย เป็นแซนด์วิชไก่จาก Chicken Salad Chick ที่กินเหลือมาจากเมื่อวาน

Spotting the last barn quilt of Randolph County before heading home!

ตาดีไปเจอลายผ้าโรงนาอันสุดท้ายก่อนกลับบ้าน

Check out my other posts from the same trip here:

อ่านโพสต์อื่นจากทริปเดียวกันได้ที่นี่:

Saturday Hike: A Cool Day at Carolina North Forest

This weekend, we found ourselves without any plan for the first time in over a month, so we decided to take advantage of the relatively nice weather before the summer heat here gets too unbearable… 😣 Carolina North Forest was one of the viable options that had come up the last time we were looking for a place to hike in Chapel Hill. We went with the Piedmont Nature Trails back then, so this time we thought we’d give this UNC urban sanctuary a try.

สุดสัปดาห์นี้พอมีเวลาว่างเป็นครั้งแรกในรอบเดือน อากาศกำลังดีไม่ร้อนจัด เลยต้องฉวยโอกาสไปเดินป่ากันก่อนที่อุณหภูมิจะพุ่งฉิวกันไปกว่านี้ 😣 คราวที่แล้วตอนหาทำเลมาเดินที่เมือง Chapel Hill เคยคิดว่าจะมาที่ Carolina North Forest กัน แต่สุดท้ายตัดสินใจเลือกไปที่ Piedmont Nature Trails แทน คราวนี้เลยได้ฤกษ์มาเปลี่ยนบรรยากาศกันที่ป่าใหญ่ใจกลางเมืองในอาณาเขตบริเวณมหาวิทยาลัย UNC

I have never been here before. Joel, on the other hand, had come biking here with his brother back during college days. We almost bailed, since it felt almost like it would be too hot 🥵 when we first stepped out in the sun, even though the Weather App said it was 75 degrees… 🤔 But it has been several weeks since we last hiked and we really wanted to get one in, so we decided to just ‘drive there and see’. 🙄

ที่นี่เราเองไม่เคยมา แต่คุณสามีเคยมาปั่นจักรยานกับพี่ชายสมัยเรียนอยู่มหาลัย ตอนแรกออกจากบ้านมาเจอแดดจ้า 🥵 เกิดลังเลกันเล็กน้อย พยากรณ์อากาศบอกไว้ว่า 75 องศาฟาเรนไฮต์ (ประมาณ 25 องศาเซลเซียส) ก็จริง แต่พอยืนกลางแดดแล้วรู้สึกร้อนกว่านั้นหลายเท่า 🤔 แต่จริงๆก็ไม่ได้เดินป่ากันมาหลายอาทิตย์แล้ว เลยตัดสินใจว่าลองขับรถไปดูทำเลดูก่อนค่อยว่ากัน 🙄

We took the Crow Branch Overlook Loop counterclockwise from the Locust parking lot. It was a dirt track, and quite heavily rooted in parts, but well maintained.

ไปถึงดูท่าทีแล้วน่าจะโอเค ทำเลดูร่มรื่นใช้ได้ เลยออกเดินทางกันไปตามเส้นทางเดินป่า Crow Branch Overlook Loop วนทวนเข็มนาฬิกาเริ่มต้นจากลานจอดรถ Locust ทางที่นี่เป็นทางดิน มีรากไม้กระจัดกระจายค่อนข้างเยอะ เลยต้องเดินระวังไม่ให้สะดุด

There were numbered signs along the trail to let you know you were on the right track. We started off with number 20 and counted down to 15 before we cut over to number 8 and made it all the way back to 1. This effectively shortened the entire trail by about half or so.

ตามทางมีป้ายบอกเบอร์ไว้อย่างชัดเจน เราเริ่มต้นกันที่เบอร์ 20 นับถอยหลังไปจนถึงเบอร์ 15 แล้วจึงตัดกลับไปที่เบอร์ 8 แล้ววนกลับมาจนเจอเบอร์ 1 ซึ่งได้ระยะทางประมาณครึ่งค่อนของทางเต็มๆพอดี

This place is a proper forest. 😄 Once we started off on the trail, we got enveloped in this nice cool shade almost immediately. The full coverage remained with us the entire way. The trees were lush and green, which was such a nice change of scenery from the bare winter branches we had gotten used to seeing everywhere over the last several months. 

ป่าที่นี่มีต้นไม้ร่มรื่น เดินเข้าไปปุ๊บรู้สึกได้ทันทีว่าอากาศเย็นลงหลายองศา มีร่มไม้เป็นเงากันแดดให้เดินกันได้สบายๆตลอดทาง วิวร่มใบเขียวขจีเห็นแล้วชื่นใจ ให้ความแตกต่างไปจากวิวต้นไม้โกร๋นๆที่ชินตามาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา

The trail took us by a decent sized lake, around spot marker number 4.

ทางตัดผ่านทะเลสาบเล็กๆใกล้กับป้ายเบอร์ 4

We clocked in at 2.92 miles in a little over an hour. Overall, a really nice relaxing hike. We look forward to coming back here to explore the rest of this trail and the others at some point in the near future!

เดินกันไปทั้งหมดเกือบ 3 ไมล์ หรือประมาณ 4 กิโลครึ่ง เกือบๆ 5 กิโลได้ คราวหน้าตั้งใจกลับมาเดินให้ครบเส้นนี้ และอยากไปลองเส้นอื่นๆดูบ้าง

Somebody lost their key on the trail… Hopefully they had a spare! 😬

ไม่รู้กุญแจใครมาหล่นทิ้งไว้ 😬

Pandemic Pause: Rainy Day at NC Zoo

Trip Date: December 2020

วันที่เดินทาง: ธันวาคม 2563

A visit to the North Carolina Zoo was a no-brainer on our Getaway Asheboro trip since it was located literally almost right next to the outpost! At night, we heard animal howls and cries from our cabin, which further confirmed our proximity to this awesome spot. 😆

ไปถึงเมือง Asheboro ทั้งทีก็ต้องแวะไปเที่ยวสวนสัตว์รัฐนอร์ทแคโรไลน่ากันซักหน่อย ไม่งั้นเค้าจะว่าไปเสียเที่ยว โดยเฉพาะเห็นทำเลที่ตั้งซึ่งอยู่ติดกับที่พักเราพอดิบพอดีเชียว ใกล้กันขนาดที่ว่าตอนกลางคืนได้ยินเสียงสิงสาราสัตว์ต่างๆเห่าหอนให้นอนฟังกันแบบเพลินๆ 😆

We checked the weather forecast right before we left and were well aware that it was going to be a rainy day. However, the zoo required ticket reservation prior to arrival due to their COVID-19 protocols. So, we decided to take the chance and reserved our tickets for the 12:30 pm time slot, fully prepared to abandon them if the rain wouldn’t let off by then. 🙄

ก่อนไปเช็คพยากรณ์อากาศดูก่อนแล้วว่าวันนั้นฝนตกแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่เผอิญว่าเวบไซต์ที่สวนสัตว์ประกาศไว้ว่าต้องจองตั๋วก่อนไปถึงจะเข้าชมได้ตามระเบียบยุคโควิด เราคิดสะระตะดูแล้วตัดสินใจกันว่ายอมเสี่ยงจองตั๋วรอบเที่ยงครึ่งไว้ละกัน ถ้าฝนหยุดก็ไป ถ้าไม่หยุดก็ยอมอด 🙄

Fortunately for us, it was perfect timing! The parking lot was deserted when we arrived at the zoo at our appointed time right when the rain died down to barely a drizzle.

ปรากฎว่าโชคดีแท้ไปถึงฝนหยุดเกือบสนิทพอดี๊พอดี ลานจอดรถกว้างขวางมีรถจอดอยู่แค่ไม่กี่คัน

It felt almost like we had the entire place to ourselves. Most of the shops and concession stands were closed, understandably.

เข้าไปถึงเหมือนมาทัวร์ส่วนตัว แทบจะไม่มีคนอื่นเลย ร้านค้าปิดกันหมดเดินแล้วเหมือนมาสวนสัตว์ร้าง 😅

We spotted an alligator and an alligator snapping turtle at Cypress Swamp!

จระเข้ กับเต่างับจระเข้ (แปลตรงตัวจากชื่อภาษาอังกฤษของเค้า 😆) ที่ Cypress Swamp

Not a zoo exhibit but…

ตัวนี้ไม่ใช่ของสวนสัตว์แต่ก็สัตว์เหมือนกันนิ 🙄

A fake duck in the duck pond? 🤨

ไม่เข้าใจว่าทำไมเค้าต้องเอาเป็ดไม้มาลอยคอในบ่อ 🤨

Zoo sculptures.

ผลงานประติมากรรมประจำสวนสัตว์

Arctic foxes – look at those snowy white fluffy tails! 😍

สุนัขจิ้งจอกพันธุ์อาร์คติค ขนปุกปุยขาวราวกับหิมะ 😍

This black bear was playing peekaboo with us. We stood there for 10 minutes stalking him, while he kept peeking out every few minutes to see if we’re gone yet. 🤣

หมีสีดำตัวนี้มาเล่นซ่อนแอบกับเรา อุตส่าห์ยืนเฝ้าอยู่เกือบสิบนาทีได้ แกค่อยๆโผล่หน้าออกมาชะเง้อดูว่ามนุษย์สองตนนี้ยังอยู่รึเปล่า พอเห็นเราก็หลบกลับเข้าถ้ำไป ผลุบๆโผล่ๆอยู่จนเราสงสาร เลยปล่อยแกไว้ตามอัธยาศัย 🤣

A red wolf.

หมาป่าพันธุ์สีแดง

Desert reptiles.

สัตว์เลื้อยคลานแห่งทะเลทราย

A porcupine.

ตัวเม่น

Chilean flamingos.

นกฟลามิงโก้พันธุ์จากชิลี

Zoo Christmas decorations.

เตรียมตัวต้อนรับเทศกาลคริสต์มาส

Gorillas – they were not very thrilled to see us… 😐

เจ้ากอริลล่าพวกนี้หน้าตาไม่ค่อยรับแขกซักเท่าไหร่ 😐

Chimpanzees.

ลิงชิมแปนซี

Lions.

สิงโต

A Red River hog.

หมูป่าแม่น้ำแดง

Too bad these were the only giraffes we got to see. 😕

ยืนส่องอยู่ตั้งนานได้เห็นยีราฟก็แค่สามตัวนี้แหละ 😕

An African elephant.

ช้างป่าพันธุ์แอฟริกัน

Didn’t spot any ostriches, rhinoceroses, or antelopes! 😢

ไม่มีนกกระจอกเทศ แรด หรือ ละมั่งโผล่มาให้ดูซักตัว 😢

Still deserted at closing time!

จนถึงเวลาปิดก็ยังไร้ผู้คน

All in all, we had a good visit. Even though we didn’t get to spot a few animals we were hoping to see, but we appreciated the no-crowd aspect of the experience, especially right in the middle of a bad COVID-19 surge back in December. 😷

สรุปว่าถึงจะอดเห็นสัตว์ป่าอยู่หลายชนิด แต่ก็มาเดินเล่นกันได้เพลินๆอย่างปลอดภัยไร้ผู้คน เหมาะกับสถานการณ์โควิดที่พุ่งทะลุเป้าอยู่ในช่วงนั้นเมื่อต้นเดือนธันวาคมที่แล้ว 😷

We squeezed in a cool hike at the end of the day at Purgatory Trail. The trailhead is located right at one end of the zoo parking lot, on the North America side. Several signs gave clear direction along the way.

ก่อนกลับขอแวะไปเดินป่ากันที่ Purgatory Trail ต้นทางตั้งอยู่ในบริเวณสวนสัตว์พอดี อยู่ปลายสุดด้านทิศเหนือของลานจอดรถฝั่ง North America ออกมาปุ๊บก็เดินตามป้ายที่เรียงรายคอยบอกทางอย่างชัดเจนไม่ต้องกลัวหลง

We pretty much had the entire trail to ourselves, only ran into one fellow hiker when we reached the top of Purgatory Mountain. The path was very well maintained and nicely paved, with several signs along the way letting you know how far you had gone.

ช่วงนั้นตอนบ่ายคล้อยๆ ทางไม่มีคนเดินเลยซักคน ขึ้นไปถึงยอดเขา Purgatory ถึงได้เจอเพื่อนร่วมเดินป่ากำลังเดินลงมาหนึ่งคน ทางเค้าทำไว้เป็นสัดส่วนอย่างดี เดินง่าย ไม่ต้องกลัวสะดุด มีป้ายคอยบอกทางตลอดให้รู้ว่าเดินมาไกลเท่าไหร่แล้ว

The sun was setting when we were heading downhill.

ตอนขากลับพระอาทิตย์กำลังจะตกพอดี

We clocked in at a little over 2 miles, which took us about an hour uphill then back down.

วันนั้นเดินกันไปประมาณ 2 ไมล์ได้ หรือประมาณ 3 กิโลหน่อยๆ ใช้เวลาเดินขึ้นลงเขาทั้งหมดเกือบชั่วโมงได้

The parking lot was totally empty when we got back to the car. 😛

ลงมาถึงเหลือรถเราจอดอยู่คันเดียว 😛

Spotting these cute zoo signs on our way out! 😍

ป้ายสวนสัตว์ของเค้าน่ารักดีเนอะ 😍

Check out my other posts from the same trip here:

อ่านโพสต์อื่นจากทริปเดียวกันได้ที่นี่:

Pandemic Pause: On the Way to Asheboro

Trip Date: December 2020

วันที่เดินทาง: ธันวาคม 2563

As usual, we stopped by a few places along the way to Asheboro. First stop was at Fair Game Beverage Company in Pittsboro. We didn’t realize until we got there that this place was more like an entire community rather than just one distillery. The whole place was actually called Chatham Beverage District, and consists of several different operations in a cool setting with very artsy vibes.

ระหว่างทางไป Asheboro เราได้หยุดแวะเที่ยวตามรายทางเช่นเคย แห่งแรกคือ Fair Game Beverage Company ในเมือง Pittsboro ก่อนไปไม่ทราบว่าที่นี่จริงๆแล้วเป็นแหล่งรวมโรงผลิตเครื่องดื่มหลากหลายชนิด โดยมีชื่อเต็มๆว่า Chatham Beverage District

The location was a little obscure, but there were clear signs letting us know we were heading in the right direction.

ตำแหน่งที่ตั้งออกจะสันโดษเล็กน้อย แต่มีป้ายตามทางคอยบอกอย่างชัดเจนว่าเรามาถูกทางแน่นอน

The vibes there was chilled and relaxing. There were picnic tables and benches scattering around. It wasn’t very crowded that day we went.

บรรยากาศที่นี่ชิลด์ๆ สบายๆ วันนั้นที่ไปคนไม่เยอะ มีโต๊ะเก้าอี้กระจัดกระจายทั่วบริเวณให้นั่งเอนจอยเครื่องดื่มตามอัธยาศัย

Besides a distillery, a brewery, a meadery, and a cidery, the place also includes a hemp smith shop, an art gallery, and even a biofuel terminal!

กิจการที่นี่มีตั้งแต่โรงเบียร์ โรงเหล้าน้ำผึ้ง โรงเหล้าผลไม้ ไปจนถึงโรงกลั่นเหล้าเพียวๆ นอกจากนี้ยังมีร้านขายผลิตภัณฑ์จากเส้นใยธรรมชาติ แกลเลอรี่แสดงผลงานศิลปะ รวมไปกระทั่งถึงโรงกลั่นเชื้อเพลิงชีวภาพ

There is an axe throwing range all the way in the back of the property!

ด้านหลังสุดมีสนามขว้างขวาน

This place was a photographer’s paradise. 😍 There were quirky little art pieces everywhere.

ผลงานศิลปะเรียงรายเต็มไปหมด เดินถ่ายรูปกันจนเพลิน 😍

We grabbed our lunch at Copeland Springs Kitchen, a sustainable farm-to-table style eatery that serves fresh local dishes made from locally sourced ingredients. Our lunch was tasty, especially considering there was no meat in it… 😛

ก่อนกลับเราแวะทานข้าวกลางวันกันที่ Copeland Springs Kitchen ซึ่งตั้งอยู่ในบริเวณเดียวกัน ที่นี่เค้าเสิร์ฟอาหารสไตล์สดจากฟาร์ม โดยแต่ละเมนูล้วนแล้วแต่มีวัตถุดิบมาจากแหล่งเกษตรกรรมในท้องถิ่น สองจานที่สั่งมารสชาติดีเกินความคาดหมาย ทั้งๆที่เป็นอาหารเจไม่มีเนื้อสัตว์เจือปน 😛

After lunch, we headed over for a quick hike at Faith Rock Nature Trail, over in Franklinville. We had some trouble finding the trailhead using Google Maps, which initially sent us to Faith Rock Rd. After a bit of turning around, we finally located it on Andrew Hunter Rd. There was a big gravel lot there with plenty of spaces to park.

หลังทานข้าวเสร็จเราต่อไปเดินป่ากันที่ Faith Rock Nature Trail ในเมือง Franklinville วนหากันอยู่พักใหญ่ๆกว่าจะเจอต้นทาง เพราะคุณ Google Map พาเราไปที่ถนน Faith Rock ซึ่งเท่าที่ดูแล้วไม่มีทางเข้าไปถึงได้ สุดท้ายงมไปมาไปเจอะลานจอดรถที่ถนน Andrew Hunter ซึ่งดูมีภาษีกว่าหลายเท่า

The first thing we saw was the ruins of a textile mill, which stood largely intact near the shore of Deep River.

จอดรถลงมาเจอซากปรักหักพังของโรงงานทอผ้าแห่งนี้อยู่ริมฝั่งแม่น้ำ Deep River ถึงได้แน่ใจว่ามาถูกที่แน่ตามที่โพยเค้าว่าไว้

The trail starts right after we crossed this bridge over to the other side of Deep River.

ต้นทางเดินป่าตั้งอยู่อีกฝั่งของสะพานข้ามแม่น้ำ Deep River ตามที่ป้ายบอก

Looking back to see the mill ruins from across the river.

จากอีกฝั่งมองกลับมาเห็นวิวซากโรงงานอีกมุมหนึ่ง

Made it to Faith Rock!

ในที่สุดก็มาถึง Faith Rock จนได้

This was a short hike, less than a mile there and back. It took us about half an hour from start to finish, almost half of which was the time spent climbing up and enjoying the view at Faith Rock.

ทางเส้นนี้เป็นสายสั้นๆ ไปกลับยังไม่ถึงไมล์ดี หรือประมาณกิโลเกือบครึ่งเท่านั้น วันนั้นเราใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง เพราะต้องตะกายขึ้นก้อนหินไปดูวิวกัน เลยขอนั่งอยู่นานหน่อย

Stopping by to check out a Randolph County barn quilt in Ramseur.

แวะถ่ายรูปลายผ้าบนโรงนาระหว่างทางที่เมือง Ramseur

Last stop of the day was this tiny little town with the coolest name – Whynot! 🤷‍♀️ Many businesses in town were capitalising on the unusual moniker. Our favorite was this last sign, in front of one of the churches! 🤣

ท้ายสุดแวะไปเที่ยวกันที่เมืองชื่อสุดเก๋ Whynot 🤷‍♀️ ป้ายโฆษณาร้านรวงหลายแห่งต่างนำเอาชื่อเมืองมาใช้เป็นชื่อร้านกันเต็มไปหมด แต่ที่เห็นแล้วชอบใจที่สุดเห็นจะต้องยกให้อันสุดท้ายที่เห็นซึ่งตั้งอยู่หน้าโบสถ์ใหญ่ในเมือง Why not, try God? ยกคะแนนความคิดสร้างสรรค์ให้เต็มสิบ 🤣

Check out my other posts from the same trip here:

อ่านโพสต์อื่นจากทริปเดียวกันได้ที่นี่:

Pandemic Pause: Glamping at Getaway Asheboro

Trip Date: December 2020

วันที่เดินทาง: ธันวาคม 2563

For the longest time, whenever I went browsing on Joel’s Facebook feed, photos of these sleek black container cabins in beautiful forest settings kept popping up, trying so desperately to grab my attention. They came with a huge picture window on one side. In all these shots, there were people in cozy-looking pajamas lounging on the comfy looking bed that sits right next to the big window. Some of them were holding a cute coffee cup, some holding a book, and others were just holding each other. 🥰 One thing they all had in common? Every single one of them looked like they hadn’t a single care in the world!

ตั้งแต่ประมาณต้นปีที่แล้ว เวลาไปดูรูปในเฟซบุ๊กทีไร จะเจอรูปเคบินสีดำตั้งเด่นอยู่กลางป่าโผล่มาให้เห็นตลอด แต่ละหลังมีหน้าต่างบานโตให้ชมวิวป่าเขาลำเนาไพร ในรูปจะเห็นคนใส่ชุดนอนนั่งๆนอนๆอยู่บนเตียงที่อยู่ติดกับหน้าต่าง บ้างก็ถือถ้วยกาแฟเก๋ๆ บ้างก็กำลังนอนเอกเขนกอ่านหนังสือ บ้างก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่กับครอบครัว 🥰 ทุกคนดูมีความสุข ผ่อนคลาย ไร้ความกังวลใดๆ

After months of being taunted, I caved in and looked them up. I learned that Getaway maintains a set of these smart-looking cabins in what they call Outposts, all within easy driving distance from a major city. Their goal was to offer a cozy place where overtired working people can just go and ‘get away’ from their day-to-day jobs, and enjoy their time reconnecting with nature. AND, they have one just a little over an hour from where we live! 🤔 Thus, so began my next trip idea – a weekend ‘getaway’ to Asheboro! 😊

หลังจากภาพเคบินเหล่านี้โผล่มายั่วอยู่หลายเดือน ในที่สุดเราก็ยอมแพ้ ขอลองเสิร์ชไปดูซิว่ามันคืออะไรกัน บริษัท Getaway เค้านำเสนอสถานที่ตั้งแค้มป์ในป่าสำหรับคนทำงานที่ต้องการหลีกหนีจากความวุ่นวายในเมืองมาแสวงหาความสงบจากธรรมชาติ โดยการออกแบบที่พักขนาดกระทัดรัดที่มีความสะดวกสบายเพียบพร้อม แต่ละสาขามีทำเลอยู่ไม่ไกลจากเมืองใหญ่ ขับรถไปถึงได้ภายในเวลาไม่เกินสองชั่วโมง ไปดูตำแหน่งที่ตั้งที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วประเทศของเค้าแล้ว ปรากฎว่ามีอันใกล้บ้านเราด้วยแฮะ 🤔 สรุปแล้วเลยได้เป็นที่มาของทริปไปเที่ยวเมือง Asheboro ของเรา 😊

It would have been nice to go during the Fall season when the woods were bursting with colors, but we already had a Fall trip planned by that point, so I settled with early Winter instead. We arrived at our designated cabin, Irma, as the sun was setting that first night. It was one of 32 cabins at the Asheboro Outpost.

ไปตั้งแค้มป์กลางป่าทั้งที จริงๆแล้วอยากจะไปช่วงฤดูใบไม้ร่วง จะได้เห็นใบไม้สีสวยๆ แต่เพราะเรามีทริปภูเขาเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เลยต้องเลื่อนกำหนดไปช่วงต้นหน้าหนาวกันแทน เราเดินทางไปถึงเคบินที่เค้าจัดเตรียมไว้ให้เย็นนั้นตอนเกือบค่ำพอดี Irma เป็นหนึ่งในจำนวนเคบินทั้งหมด 32 หลังที่สาขาเมือง Asheboro แห่งนี้

The cabin looks exactly like what we saw in the pictures, small but cozy. It was squeaky clean inside, with a queen size platform bed on one end, a small kitchen with a sink, and a little table just big enough for two people. The main feature of this glamping spot that motivated me to come try it out was the en-suite bathroom, which is a must-have in my camping book! 😆 The place was tiny but it did have pretty much everything we needed. We packed a few things from home that we didn’t think they would provide: tongs, aluminum foil, and skewers, but as it turned out, they really did go over and beyond to make sure everything was there for our convenience!

เข้าไปข้างในก็ประมาณที่เห็นในรูป ถึงจะเล็กแต่ก็ไม่ถึงกับน่าอึดอัด เค้าทำความสะอาดไว้จนเอี่ยมอ่อง ข้างนึงเป็นเตียงขนาดพอนอนได้สองคนพอดี ตรงกลางเป็นครัวเล็กๆ มีโต๊ะเก้าอี้ไว้ให้นั่งทานข้าว อีกฝั่งเป็นห้องน้ำมีส้วมกับห้องอาบน้ำพร้อมฝักบัว อันสุดท้ายนี่แหละเป็นจุดขายสำคัญที่ชนะใจเรา 😆 บ้านเค้าขนาดจิ๋วก็จริง แต่มีทุกอย่างเตรียมให้ครบ เราอุตส่าห์หอบเอาของที่ไม่คิดว่าเค้าจะมีให้มาจากบ้าน อย่างที่คีบอาหาร กระดาษฟอยล์ และไม้เสียบปิ้งย่าง แต่ปรากฎว่าไม่ต้องเอามาก็ได้ เพราะมีให้หมด คือเพียบพร้อมไปซะทุกอย่างจริงๆ

Dinner the first night was grilled shrimp, corn on the cob, and roasted cucumber slices.

อาหารเย็นคืนแรกเป็นกุ้งเผา ข้าวโพดปิ้ง และแตงกวาย่าง

We had s’mores for dessert. The bag of s’mores came complimentary with our Getaway cabin!

ตบท้ายด้วย s’mores และ marshmallow เป็นของหวาน ชุดทำ s’mores ถุงนี้เป็นอภินันทนาการมาจาก Getaway

The next morning we woke up to a steady stream of rain. After a quick and easy breakfast, served in bed 😊, we just lounged around lazily waiting for the rain to let off. I understand now how it felt like to just totally unwind, relax, and do absolutely nothing – it was pure bliss! 😇

เช้าวันรุ่งขึ้นตื่นมาเจอฝนตกหนักพอสมควร หลังจากมีอาหารเช้ามาเสิร์ฟถึงเตียงโดยคุณสามีแล้วเลยได้นอนเล่นฟังเสียงเปาะแปะอยู่บนเตียงรอจนฝนซา สรุปว่าเช้านั้นคือได้พักผ่อนกันเต็มที่ ไม่ต้องรีบร้อนไปเที่ยวไหนเหมือนเคย เพิ่งเข้าใจว่ามาเที่ยวพักผ่อนด้วยความผ่อนคลายเป็นแบบนี้นี่เอง 😇

When the rain began to die down, Joel started preparing our lunch – chicken sandwiches from Chicken Salad Chick in Cary. We had lunch in the cabin before heading to the NC Zoo, which was literally a 5-minute drive away!

พอฝนเริ่มซาคุณสามีก็จัดการเตรียมอาหารมื้อกลางวัน เป็นแซนด์วิชสลัดไก่จากร้าน Chicken Salad Chick ใกล้บ้านที่เตรียมกันมา หลังจากนั้นเราจึงไปเดินเล่นที่สวนสัตว์กัน ขับรถไปไม่ถึงห้านาทีเท่านั้น

I went for a walk after we got back to our cabin that evening. There was a small pond nearby, with a short trail that goes all the way around it. I was bummed to find out we didn’t get a cabin by the water when we first arrived, but the good thing about ours was the privacy, as it was sitting high up above a small hill.. Some of these cabins on the water seem a bit more exposed to their neighbors and people walking on the path…

เย็นนั้นกลับมาถึงเราไปเดินสำรวจรอบๆบริเวณเคบิน ถัดลงมาไม่ไกลเป็นสระน้ำเล็กๆซึ่งมีทางให้เดินชมรอบๆ วันแรกที่มาถึงพอเห็นว่าเราไม่ได้อยู่เคบินริมน้ำก็ออกจะผิดหวังเล็กน้อย แต่พอมาเดินดูแล้วรู้สึกว่าอันของเรามีความเป็นส่วนตัวกว่าเยอะ เพราะอยู่บนเนินต่างหาก อันแถวนี้เหมือนจะมองเห็นเพื่อนบ้านและคนผ่านไปใครมาค่อนข้างชัดเจนเล็กน้อย โดยเฉพาะหน้าต้นไม้โกร๋นๆอย่างนี้

Dinner the second night was leftover corn, hot dogs and baked beans.

อาหารเย็นคืนที่สองเป็นฮอทดอก กับข้าวโพดปิ้งที่เหลือจากคืนก่อน และถั่วต้ม

Shamelessly copying the photos I saw people posting on Instagram! 🤣

เลียนแบบรูปสวยๆที่คนอื่นเค้าเอามาโพสลงอินสตาแกรม 🤣

All in all, we loved our stay at Getaway. I don’t think we will ever go back, but we did enjoy our time there and were glad we gave it a try. Now I can say that we went camping for 2 nights in the woods, something I never thought I would add to my achievement list! 😆

สรุปว่าทริปนี้เราแฮปปี้ที่ได้มาลอง Getaway กัน แนะนำว่าถ้าจะมาอยู่ซักคืนสองคืนกำลังดี อย่างเราได้มาแล้วคงไม่คิดอยากจะกลับมาอีก แต่ก็ดีใจที่ได้มาลองในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะลอง อย่างน้อยก็ไปบอกใครๆได้ว่าเรามาตั้งแค้มป์นอนกลางป่ากันสองคืน 😆

Check out my other posts from the same trip here:

อ่านโพสต์อื่นจากทริปเดียวกันได้ที่นี่:

Pandemic Pause: Moravian Falls and Raffaldini Vineyards


Trip Date: October-November 2020

วันที่เดินทาง: ตุลาคม-พฤศจิกายน 2563

This short post wraps up our second mountain trip of the year 2020, with the last two stops at Moravian Falls and Raffaldini Vineyards.

โพสต์สั้นๆวันนี้เป็นตอนสุดท้ายของทริปภูเขารอบสองประจำปีค.ศ. 2020 โดยจะพาไปแวะเที่ยวที่น้ำตกโมราเวียนและไร่องุ่นแรฟฟาดีนี

Moravian Falls is a tiny little town in northwestern NC that is home to an amazing 35-foot waterfall of the same name. The waterfall is located within the Moravian Falls Family Campground & Rental Cabins area. The owners have stated on their web site that they welcome non-campground visitors to come see the falls, as long as they stop by at the office to pay a $5 fee. When we got there, there was a sign in front of the office that said nobody was in, with a phone number to call if help is needed. We noticed a senior couple nearby taking pictures on the bridge overlooking the falls, so we walked over.

Moravian Falls เมืองเล็กๆทางตะวันตกเฉียงเหนือของรัฐนอร์ทแคโรไลน่าแห่งนี้เป็นที่ตั้งของน้ำตกขนาดกว้าง 35 ฟุต ซึ่งตั้งอยู่ในอาณาเขตของ Moravian Falls Family Campground & Rental Cabins เจ้าของที่เค้าบอกไว้ในเวบเพจว่ายินดีต้อนรับนักท่องเที่ยวอื่นๆที่ไม่ได้เป็นแขกของที่แคมป์ แต่กรุณาแวะที่ออฟฟิศเพื่อจ่ายค่าธรรมเนียม 5 ดอลล่าร์ก่อนเข้าชมบริเวณน้ำตก วันนั้นที่ไปถึงหน้าออฟฟิศมีป้ายแปะไว้ว่าไม่มีคนอยู่ แต่มีเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้ติดต่อถ้าต้องการความช่วยเหลือ เราไปด้อมๆมองๆแล้วเห็นลุงกับป้าคู่นึงยืนถ่ายรูปน้ำตกอยู่บนสะพาน เลยลองเดินไปดูกัน

The path down to the waterfall was blocked off with a yellow tape, and there was a sign indicating the area was closed due to a recent flood. The nice lady told us she called the number and was told they were welcomed to take photos from there, so that’s what we did too. 😛 Upon closer look, we noticed these 2 ladies down at the falls, past the cordoned off area… 😐 The nice lady told us the person she spoke to on the phone said they were not supposed to be down there. We took our pictures from afar, and said goodbye to the old couple before heading off to our next stop. Right as we were driving away, we saw a lady arriving in her truck and walking down to have a word the two ladies… 😬

ไปถึงเห็นเค้ามีเชือกกั้นทางลงไปที่น้ำตก แล้วมีป้ายเขียนติดไว้ว่าบริเวณนี้ปิดห้ามเข้า เพราะพื้นดินอ่อนตัวจากเหตุการณ์น้ำท่วมเมื่อเร็วๆนี้ เกรงว่าจะเป็นอันตราย พอเห็นเราเดินไปคุณลุงกับป้าก็เข้ามาทักทาย แกว่าแกโทรไปเบอร์ที่เค้าแปะไว้แล้วเจ้าของที่บอกว่าให้มาถ่ายรูปตรงนี้ได้ไม่เป็นไร แต่อย่าลงไปข้างล่าง พอเดินไปอีกฝั่งเพิ่งเห็นว่ามีเจ๊สองคนยืนถ่ายรูปอยู่ตรงริมน้ำตก ประมาณว่าคงแอบมุดเชือกเข้าไปกัน 😐 ป้าแกบอกว่าเจ้าของเค้ารู้แล้วและกำลังจะมาจัดการด้วย เราเลยยืนถ่ายรูปกันแบบไกลๆด้วยความเชื่อฟัง ตอนกำลังจะขับรถออกมาเห็นมีรถกระบะมาจอด แล้วคุณป้าเจ้าของที่เดินฉวบๆลงไปเจรจากับเจ๊ทั้งสองด้วยท่าทางซีเรียส 😬

Our last destination of the trip was at Raffaldini Vineyards, a beautiful estate in another tiny town of Ronda, NC. This family-owned enterprise claims to ‘bring Tuscan charm to North Carolina’ and is best known for their Chianti-style wines. As a non-wine-enthusiast, I can’t really attest to the quality of their wines. 😛 But this place got tons of 5-star reviews from several platforms, including Google, TripAdvisor, Yelp, and Facebook!

จากที่น้ำตกเราไปต่อยังจุดหมายสุดท้ายของทริปนี้นั่นก็คือ ไร่องุ่นแรฟฟาดีนี ซึ่งตั้งอยู่ที่เมือง Ronda ที่นี่เป็นกิจการในครอบครัว เค้าโฆษณาไว้ว่า ‘เราต้องการนำเสน่ห์แห่งทัสคานีมาสู่รัฐนอร์ทแคโรไลน่า’ และมุ่งเน้นที่การผลิตเหล้าองุ่นสไตล์คีอานตีของอิตาลี่ คนไม่ชอบดื่มไวน์อย่างเราไม่สามารถบอกได้ว่าเหล้าของเค้าอร่อยจริงสมคำร่ำลือรึเปล่า 😛 แต่ฟังจากรีวิวหลากหลายกระแส ไม่ว่าจะเป็น Google, TripAdvisor, Yelp หรือว่า Facebook ลูกค้าที่นี่ดูจะเห็นพ้องต้องกันว่าของเค้าดีจริง

We ordered one of their sample tasting flights and a couple other wines on the menu to try, and Joel seemed to enjoy them so I suppose they were pretty good. (I just had a few sips of each.) 😆 Besides wines, we also got a ‘meat & cheese plate’ to go with it. Even though they tasted good, the presentation was a little lacking in my opinion… 🙄 In their defense, it was COVID season and they probably wanted to reduce risks for their customers, so I totally get it. There was also a food truck in the parking area that looked pretty good – a few people near us seemed to be enjoying their selections. If we had known about the few options provided, we probably would have gotten something from there as well, but it was quite a trek back, so we just made do with what we had! 😭

เราสั่งแซมเปิลมาชิมกันหนึ่งชุด รวมทั้งไวน์อีกสองอย่างที่คุณสามีอยากลอง เราจิบๆดูแล้วก็ว่างั้นๆ แต่คุณสามีชอบใจซื้อตุนกลับบ้านไปหลายขวด 😆 นอกจากนั้นยังสั่งชุดสแนคไส้กรอกกับชีสมากินเป็นกับแกล้ม ซึ่งรสชาติก็อร่อยดีอยู่ แต่ประมาณว่ามาเป็นแพคเหมือนซื้อจากซุปเปอร์ ไม่มีการจัดจานมาให้เลยซักเล็กน้อย 🙄 แต่อย่างว่าเราก็เข้าใจ ยุคโควิดเค้าคงคิดว่ามาอย่างนี้น่าจะดูปลอดภัยแก่ผู้บริโภคมากกว่า ตอนจอดรถเสร็จเห็นมี food truck จอดขายอยู่ที่ลาน ถ้ารู้อย่างนี้ซื้อจากเค้ามากินน่าจะเวิร์คกว่า เห็นโต๊ะข้างๆเค้าสั่งมากินกันก็ดูหน้าตาดีอยู่ เสียดาย แต่ขี้เกียจเดินกลับไปตั้งไกลเลยยอมทำใจกินแค่นี้ก็ได้ 😭

The carnage we saw on the way out! 🤣

เบื้องหลังการถ่ายทำ 🤣

I had a lot more fun taking pictures of their beautiful property. 😊 All in all, we had a nice relaxing time there. It was the perfect ending to our awesome trip! 🥰

ไวน์อร่อยไม่อร่อยไม่รู้ รู้แต่ว่าที่นี่มีวิวสวยๆให้เดินถ่ายรูปกันจนเพลิน 😊 สรุปว่าถึงจะไม่ใช่คอไวน์แต่ก็สามารถมาเที่ยวไร่องุ่นอย่างมีความสนุกสนานกันได้ 🥰

Check out my other posts from the same trip here:

อ่านโพสต์อื่นจากทริปเดียวกันได้ที่นี่:

Pandemic Pause: Hiking at Elk Knob State Park

Trip Date: October-November 2020

วันที่เดินทาง: ตุลาคม-พฤศจิกายน 2563

After Boone and Todd, we drove out to Elk Knob State Park, which is located near the NC-Tennessee border at Snake Mountain, hoping to get a good hike in for the day. However, when we got there, the parking lot was completely full. My dear husband, who was very nervous with the high number of COVID-19 case surge back at the time, was reluctant to proceed. We ended up compromising with a quick hike, since we already drove all the way out there. 🙄

หลังเสร็จจากแวะเที่ยวเมือง เรามุ่งหน้าเข้าป่าตั้งใจจะไปเดินป่ากันที่ Elk Knob State Park ซึ่งตั้งอยู่ที่ชายแดนระหว่างรัฐนอร์ทแคโรไลน่ากับรัฐเทนเนสซี่ทางด้านตะวันตก แต่พอไปถึงปรากฎว่าที่จอดรถเต็ม คุณสามีเลยเกิดความลังเล เพราะช่วงนั้นที่ไปสถานการณ์โควิดยังย่ำแย่อยู่ เจรจากันแล้วเลยตกลงว่าจะรีบเดินรีบออก เพราะไหนๆก็อุตส่าห์ขับรถกันมาถึงนี่แล้ว 🙄

We chose the Beech Tree Trail, an easy one-mile loop that was advertised as ‘lightly trafficked’, featuring a community art project by Appalachian State University. The trail was clearly marked with bright yellow signs throughout.

สรุปกันว่าเส้น Beech Tree Trail น่าจะเวิร์คสุด เพราะเป็นทางวงแหวนสั้นๆแค่ไมล์เดียวเท่านั้น ไกด์เค้าโฆษณาไว้ว่า ‘คนไม่เยอะ’ แถมมีผลงานศิลปะที่สปอนเซอร์โดย Appalachian State University มาติดตั้งให้ชมตามทาง นอกจากนั้นยังมีหมุดปักสีเหลืองคอยบอกทางอย่างชัดเจน

So many beautiful artworks lining up the short trail! 😍

ตามทางมีภาพวาดหลากสีหลายลายให้ดูแบบไม่ขาดสาย 😍

One mile done in just under half an hour. We ended up running into only one family along the way.

สรุปแล้ววันนั้นเดินกันไปหนึ่งไมล์ หรือประมาณกิโลครึ่ง ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงได้ เดินจนสุดทางเจอพ่อแม่ลูกเดินสวนมาแค่ครอบครัวเดียวเท่านั้น

This was such a beautiful park. Bare winter trees created a wonderful silhouette against the bright blue clear sky backdrop. I hope we get to come back here at some point, post COVID…for a real hike! 😇

พาร์คนี้ตอนที่ไปต้นไม้โกร๋นกำลังสวย โดยเฉพาะเวลาที่เห็นกิ่งก้านสีขาวโพลนตัดกับท้องฟ้าสีใสยิ่งสวยขึ้นไปอีก เสียดายมาแวะแป๊บเดียว ถ้ามีโอกาสคราวหน้าอยากกลับมาเดินป่ากันอย่างจริงจังกันอีกครั้งหลังโควิด 😇

Since we had plenty of time left before sunset, we did a little bit of sightseeing on the way back…starting with St. Mary’s Episcopal Church. This tiny little church in West Jefferson is famous for the frescoes by local NC artist Ben Long. The three main ones are “Mary, Great with Child,” “John the Baptist,” and “The Mystery of Faith”.

เพราะไม่ได้เดินกันนาน เลยมีเวลาเหลือเฟือ พอไปเที่ยวต่อได้อีกรอบ เราไปแวะชมภาพจิตรกรรมฝาผนังฝีมือช่างท้องถิ่นที่นี่ชื่อคุณ Ben Long ที่ St. Mary’s Episcopal Church โดยมีภาพหลักสามชิ้นตั้งเด่นอยู่ได้แก่ “Mary, Great with Child” “John the Baptist” และ “The Mystery of Faith”